विचित्र मन

खरच मन किती विचित्र असते
नवीन ठिकाणी गेलं कि ते बावरते,
एका क्षणी ते विक्षिप्त होते
दुसऱ्या क्षणी ते खुलायला लागते.

तीच सभोवार माणस असतानाही
सुरवातीला अनोळखी ठरवते ,
काही क्षण संपल्यानंतर
स्वता:लाही सदस्य समजायला लागते.

दुरवर निरिक्षण करताना
प्रत्येकाविषयी कुतुहल वाढत जाते,
सर्वाना पाहत पाहत काहीतरी
तर्कवितर्क करत असते.

सुरवातीच्या भेटीत
शब्द कसे पुसट होतात,
शेवटी निरोप घेताना
शब्द अपुरे पडतात.

काही वेळाचे ते सोबती
सप्तरंगी जीवन वाटते,
समारोप संपत असताना
पुढच्या कार्यक्रमाची वाट पाहते.