चातक

तुझ्या परतीकडे डोळे
वाट लाऊन बसतात,
अनेक आभासी प्रतिमा
डोळ्यांना छेदून जातात.

अश्रुंचे दवबिंदू
बांध फोडून देतात,
घरट्यात विसावण्यासाठी
तेही थबकतात.

सुखद टपोरे क्षण
क्षणोक्षणी डोकावतात,
स्मृतींचे मोरपिसे
मनाला स्पर्शून जातात.

तुझ्याच चरणाशी
सर्वस्वी सुमने पडतात,
तूच माझे जीवन
तेच नाते ठरवतात.

तुझ्या मिलनासाठी
हे श्वासही अडकतात,
अश्रूच सामोरे येऊन
वेड्या मनालाही समजावतात.

तुझ्या पावलांची चाहूल
कानही वेध घेतात,
मागे वळून पहिले असता
पाऊलेही अदृश्य होतात.

वेडे मन वेडे पाखरू
पदोपदी तुझ्यासाठी भिरभिरतात,
क्षणभर विसावा घेऊन
चातक प्रवासाला निघतात.

"Though the chatak bird is about to die of a parched throat,
and around it there are seven oceans, rivers, and lakes
overflowing with water, still it will not touch that water.

Its throat is cracking with thirst,
and still it will not drink that water.
It looks up, mouth agape, for the rain to fall
when the star Svati is in the ascendant.

To the chatak bird all waters are mere dryness beside Svati water.'




 

धागा तुटताना

विवाहापूर्वी जोडीदाराचे
स्वप्नचित्र वेगळेच असते,
कल्पवृक्षाची, प्रेमाची
ती सावली वाटते.


काही कालावधीसाठी
चित्र खरे वाटते,
स्वप्नांच्या जगात
हरवून जावेसे वाटते.

दिवस पुढे सरकतात
आयुष्याची दिशा बदलते,
एकमेकांच्या कमजोरीला
लक्ष्य बनवले जाते.


वाद वाढतात, विकोपाला जातात
मन समजूत काढते,
पोकळी वाढत जावून
दरी तयार होते.


अतूट प्रेम असूनही
पटवणे अवघड होते,
तुझ्याविना जगणे अशक्य
सांगणे कठीण जाते.


निस्वार्थ प्रेमाची जागा
कर्तव्याने घेतली जाते,
आसवेही निष्फळ ठरतात
रुदय धडधडू लागते.

आधार कमकुवत झाल्याची
कुठेतरी जाणीव होते,
प्रेम आटत गेल्याने
पोरकेपणाची चाहूल लागते.


मनाची घुसमट वाढत
सहनशक्ती येत राहते,
हेच जीवन आहे समजून
मनही घायाळ होते.